Bulimia – co to jest i czym się objawia?

Współczesna rzeczywistość wymusza na człowieku nieustanne dążenie do doskonałości. Każdy powinien być mądry, wykształcony, bogaty, mieć wspaniałą rodzinę i piękne ciało. Trzeba nieustannie wałczyć i iść do przodu. Oczywiście motywacja jest czymś pozytywnym, ale tylko wówczas, gdy człowiek naprawdę czegoś pragnie. Musimy się rozwijać, ale z poczuciem wolności, a nie ogólnie przyjętych kanonów. Nie trzeba w tym uczestniczyć, ale nie jest to łatwe. Bardzo wiele osób wpada w pułapkę i podejmuje różne środki, w celu wpasowania się w model człowieka wykreowanego przez media. Jednym z takich wymagań jest uzyskanie idealnej sylwetki. Dla wspaniałego wyglądu zaczynamy podejmować różnego rodzaju aktywności i wprowadzamy do swojego życia pewne wyrzeczenia. Gdy nie przynoszą one rezultatu, w człowieku zaczyna narastać frustracja, która może mieć poważne skutki zdrowotne. Wówczas bardzo często dochodzi do zaburzeń odżywiania, wśród których znaczące miejsce zajmuje bulimia. Co to za choroba? Jakie są jej objawy?

Podstawowe informacje o bulimii

Bulimia to inaczej żarłoczność psychiczna (bulimia nervosa). Wskazane określenie po raz pierwszy wykorzystano w II wieku naszej ery, jednakże musiało upłynąć wiele czasu, zanim zostało ono wyodrębnione jako nowa jednostka chorobowa. Nastąpiło to dopiero w 1979 roku, kiedy to londyński psychiatra Gerard Russel, przeprowadzając badania zachowań kobiet, cierpiących na jadłowstręt zaobserwował, że niektóre z nich zachowują się dziwnie. Stwierdził wówczas, że mimo tego, że część symptomów klinicznych jest podobna, bez wątpienia cierpiały one na inne schorzenie niż anoreksja.

Bulimia to nieprawidłowość dotycząca odżywiania, która prowadzi do wyniszczenia organizmu. Osoba dotknięta jednostką odczuwa napady obżarstwa, których nie jest w stanie w żaden sposób powstrzymać. W chwili zaspokojenia pragnienia zaczyna odczuwać wyrzuty sumienia, co doprowadza do prowokowania wymiotów i stosowania środków przeczyszczających.

Chorują przede wszystkim młode kobiety pomiędzy 15 a 24 rokiem życia. Istotne jest to, że osoby cierpiące na ten rodzaj zaburzenia psychicznego najczęściej zachowują adekwatną do swojego wieku wagę ciała. Co więcej, dotyczy bardzo często osób aktywnych fizycznie.

Bulimia – objawy

Jest to choroba przewlekła i wcale nie jest łatwo ją zdiagnozować. Bulimik bardzo często ukrywa swój problem, gdyż dla niego jest to powód do wstydu. Trzeba być naprawdę dobrym obserwatorem, żeby ją rozpoznać u najbliższej osoby. Jakie schematy zachowań obecne są u człowieka z bulimią?

W tym przypadku występuje skupienie dużej uwagi na jedzeniu i odżywianiu się, można śmiało powiedzieć, że temat ten pochłania znaczną część życia osoby z określoną nieprawidłowością. Cechą charakterystyczną jednostki są nawracające epizody niepohamowanego objadania się, a więc spożywania dużej ilości pokarmów w krótkim czasie.

W następstwie pojawiają się wyrzuty sumienia. W celu przeciwdziałania negatywnym skutkom przyjętego pokarmu dochodzi do prowokowania wymiotów, stosowania środków przeczyszczających, bądź moczopędnych. Znane są również praktyki przyjmowania hormonów tarczycy, naprzemiennego głodzenia się bądź podejmowania nadmiernego wysiłku fizycznego.

W tej dolegliwości normą jest przesadne przywiązywanie wagi do swojego wyglądu. Co więcej, pojawia się obsesyjny wręcz psychopatologiczny lęk przed otyłością. Ten strach bardzo często doprowadza do stanów depresyjnych.

U najbliższych stosujących opisywaną w artykule praktykę niejednokrotnie można zauważyć obrzęki na kończynach górnych oraz dolnych, a ponadto ślady po prowokowanych wymiotach na palcach dłoni. Ponadto, dostrzega się także uszkodzenie zębów, a także wypadanie włosów.

Bulimia – przyczyny

Przyczyny zaburzeń odżywiania, a w tym także bulimii nie są do końca jasne. Jednakże czynniki ryzyka można podzielić na genetyczne, środowiskowe, a także kulturowe. W przypadku opisywanej choroby duże znaczenie mają szczególnie dwa ostatnie. Aspekty wynikające z otoczenia to na przykład niska samoocena, niestabilność emocjonalna, konflikty w rodzinie, niedostateczne poczucie bezpieczeństwa, krytycyzm ze strony osób najbliższych. Kwestie kulturowe natomiast związane są z podążaniem za modą, czy też wykreowanym przez media ideałem urody.

Bulimia – leczenie

W związku z tym, że jest to zaburzenie o charakterze psychicznym, profesjonalne leczenie powinno obejmować psychoterapię. Leki na bulimię przynoszą pewne efekty, jednakże jest to zabieg niewystarczający. W tym przypadku stosuje się terapię poznawczo-behawioralną, która pomaga zmienić fałszywe myślenie o własnym ciele. Natomiast terapia indywidualna zapewnia szansę na pozbycie się lęków oraz stanów depresyjnych. W tej chorobie bardzo duże znaczenie ma najbliższa rodzina.

Podkreślić należy fakt, że leczenie jest procesem długotrwałym i złożonym, niejednokrotnie kilkuletnim. Dlatego wczesne rozpoznanie i interwencja może skutecznie zapobiec zapisaniu się niewłaściwych postaw i zachowań.

Bibliografia:

1. Komorowska-Szczepańska Wanda, Hansdorfer-Korzon Rita, Barna Marek, Plata Anna, Podgórska Marzena, Bulimia psychiczna jako problem interdyscyplinarny [w:] Żywienie a środowisko, pod red. M. Podgórskiej, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Zarządzania, Gdańsk 2016, strony 71-74.

2. Żechowski Cezary, Zaburzenia odżywiania się – problem współczesnej młodzieży, strona 3 oraz 9.