Jem… nałogowo – Głos Wielkopolski – Czwartek 17 lutego 2005 r.

Jem… nałogowo

Kiedy widzę czekoladę, nie mogę się opanować, widok solonych orzeszków odbiera mi rozum;  jem, póki jest coś na talerzu, chociaż wiem, że robię źle. To chyba też uzależnienie.

– To prawda – mówią specjaliści, Jedzeni też może być nałogiem, też prowadzić może do chorób. I chorób ciała (nad-ciśnienie, miażdżyca cukrzycą przeciążenie stawów). I ducha. Wiadomo przecież, że grubasów się na ogół nie akceptuje, kojarzą się z leniwymi, z gorszymi, trudniej im znaleźć pracę.

Nic dziwnego, że powstaje swoisty mechanizm błędnego koła: nikt mnie nie akceptuje, jedyną moją radością jest jedzenie; jem, więc – tyję jeszcze bardziej; nikt mnie nie akceptuje…

– Zaczynamy od poważnej i szczerej rozmowy – podkreśla dr Beata Będzińska z Kliniki Leczenia Otyłości „Saba”. – Ustalamy razem wspólną strategię. Musimy uświadomić, jak wiele emocji i uczuć może wywoływać potrzebę jedzenia Na przykład napięcie nerwowe, złość, obawą lęk, niepewność, samotność, smutek, nudą przemęczenie… Można jednak pomóc. Podpowiadamy jak.

len